Lieve Reina

Wat het leven zo bijzonder maakt,
Is dat we allemaal dood gaan.
Het is bijzonder dat wij hier mogen zijn
Minuscule moleculen
In een soms helderlicht, soms kolendonker festijn.
Het is bijna een half jaar geleden dat mijn goede vriendin Reinhilde Decleir het leven liet voor wat het was.

Ik riep haar nog na:
Dag Reina, 
Orkaan in de kamer
Dief van mijn hart
Kompaan voor altijd 
Schone met de lange benen
Gulzige grave griet
Prachtige speelvogel
Dame met de vuist vooruit als het moet
Engel in mijn dromen 
Moeder der Fratelli
Machtige madam 
Dag en nacht in mijn hart 
En dus voor altijd 
Con amore!

…

Als Reinhilde er nu nog zou zijn, 
zouden we samen naar zee gaan , voor de geur van zout water, vuilbruine aangekoekte dijken, Brusselse wafels en pipi.

We zouden iets van ‘t vat drinken, ongepelde grijze garnaaltjes open prutsen en fulmineren over de accordeonist die de terrassen achter ons afschuimt: geld geven we, maar we zeggen ook dat het op niks trekt.

Haar dooraderde handen doen me denken aan de banen op mijn gps,
die wijzen ook de weg…
Haar ogen versmelten met de zee: asbruin, afwasgroen, Spilliaertgrijs.
We huren een gocart. Sowieso. We trappen ons kapot. Rusten uit, met een ijsje en een zelfgerolde sigaret,  op een bank, omdat het ook een beetje vakantie is, dan mag alles. Kijken naar de kinderen op het strand. In de wind. We zijn blij…

Hoofd tegen hoofd. De armen in mekaar gekruist. We kussen op de mond. We spelen “Ik zie ik zie wat jij niet ziet”. 

We delen onze tranen. En zijn fier op mekaar. Dat Tutti Fratelli bestaat.
Blij dat het leven geleefd wordt en altijd maar verder gaat…

En dan zegt ze:

Er zit een klein doorschijnend vogeltje in ons,
Wist ge dat?
Ge voelt dat zitten

…

En dat kriebelt u 
Soms
met zijn vleugels 

…

Dat doet geen pijn of niks
Dat is er gewoon….
Sommigen noemen dat vlinders
In den buik
Maar eigenlijk is het een piepklein wild vogelke 
Dat fladdert 
Van hier naar daar

Serieus ? ( zeg ik )

Jah…
En als ge verdrietig zijt
Pikt dat in uw hart
Vandaar: hartzeer
En dat vogeltje
is altijd bij u
Eigenlijk zijt ge dus nooit alleen
Niemand nie

En nu komt het:
als ge dood gaat
dan vliegt dat weg, uit uw lichaam
met uw laatste adem
zo 
haaaah….

En dan?
Dan gaat dat op reis
Naar overal waar dat dat vogeltje goesting in heeft.
Tot dat het ooit terug in een buik van een mama kruipt.
En in een heel eel eel eel eel klein babytje gaat wonen.
Zo groot als een garnaal.

En dan?
Dan begint die een nieuw leven.
Maar anders.
Dus in feite zien we mekaar  terug.
alleen misschien niet bewust

…

En hoe weet gij dat? vraag ik 

Ik heb dat van horen zeggen

…

Weet ge wat ik ga missen?
Zegt ze 
Foefelen in een cinemazaal
En Kussen, 
Het moment just voor het kussen
Als ge bijna gaat toegeven
Alleen dan
In dat magisch moment
Kunt ge mekaars gedachten lezen
Omdat ge toch hetzelfde denkt 
Op dat moment
Hetzelfde wilt
Daarom is het ongelooflijk belangrijk om zoveel mogelijk te kussen…
Want…..Dan verstaan we mekaar beter

…

En dan ineens is ze vertrokken,
toch nog rap en onverwacht.
Ik zag nog juist de vage schaduw van een klein wild vogelke langs de muren glijden.
Ik weet dat het theoretisch gezien heel moeilijk is om haar terug te zien.
Zeker als ze dan nog eens doorschijnend is.
Maar,
als ge genoeg geduld hebt,
Kunt ge zelfs gras zien groeien.