Robbert Vervloet over de Vlaamse Canon

Wat ga je doen met die befaamde Vlaamse Canon?
Robbert: “Toen enkele jaren geleden de Canon de kop opstak, was mijn eerste reactie er één van vrees. Het waren tijden van dwingende besparingen in de kunsten, de perspectieven waren er niet naar. Ik dacht dat makers en artiesten in een dwangbuis zouden worden gestoken of verplicht moesten gaan vendelzwaaien. Maar toen ik het boek in een winkel ter hand nam en door de befaamde zestig vensters bladerde, overviel me onmiddellijk een Netflix-vibe. Eerder dan beknot, voelde ik me getriggerd en geïnspireerd. Nu zit ik midden in de onderzoeksfase die aan de theaterbewerking voorafgaat. In de voorstelling zelf ga ik de befaamde
zestig vensters uit de canon integraal spelen. Een mission impossible natuurlijk (lacht)."

Hoe verhouden de mens, de jonge vader (Robbert heeft twee zonen van respectievelijk vijf jaar en vier maanden) en de theatermaker Robbert zich tot die canon?
Robbert: “Twee vragen blijven zich opdringen. In hoeverre voel ik mij Vlaming? En vervolgens: klopt dat dan wel met wat er in het boek beschreven staat? Pas ik in het plaatje? Nu ik in deze onderzoeksfase zit, merk ik dat ik deuren open die ik heel m’n leven liever dicht hield. Bijvoorbeeld: ik wist wel dat ik aan moederszijde Joodse roots had, maar eigenlijk hebben we het daar binnen de familie amper over gehad. Ik bezocht voor dit onderzoek onder andere Kazerne Dossin in Mechelen. Zij openen nu een onderzoek naar het lot van de afgevoerde ouders van mijn grootmoeder. Ik ben natuurlijk erg benieuwd naar het resultaat, maar het komt tegelijk allemaal erg dichtbij, zeker ook op dit moment, nu de wereld op tal van plaatsen in brand staat.

Je moet weten, ik ben een empathische theaterspeler die graag ‘vlucht’ in de verhalen van de mensen die ik speel. Maar niet zo in dit project. Nu dwing ik me om me tot mezelf en mijn leven te beperken, mijn verhalen ook. En ja, soms is dat een beetje beangstigend. Ik noem dat zelf ‘wankel staan’. Alles komt eens zo hard binnen in deze fase van het creëren. Ook wat de toekomst betreft: in welke wereld gaan mijn zonen opgroeien?”

Wat mag het publiek verwachten van je ‘theatrale lezing?’
Robbert: “Eerst plan ik nog flashinterviews met tal van Vlamingen over de canon. Vervolgens heb ik mezelf uitgedaagd om de zestig vensters te herschrijven, of om er op zijn minst iets bij te schrijven. Een
hele onderneming, want wat heb ik in godsnaam te vertellen over pakweg lintbebouwing of de aardappelcrisis? (lacht). Tijdens de lezingen die ik dit seizoen inplan is het de bedoeling om stukken van dat nieuwe tekstmateriaal uit te wisselen en vervolgens met het publiek in gesprek te gaan. En die gesprekken,… wie weet belanden die op hun beurt in de voorstelling die gepland staat voor seizoen ‘26/’27.”

Hartelijk dank, Robbert en nog veel succes gewenst! Canon ze!