Here comes the sun - terugblik dakconcert Bent Van Looy
Het was natuurlijk al eerder gebeurd. The Beatles startten een mooie traditie die werd gevolgd door ontelbare bands, maar dag op dag vier jaar geleden stond the one and only Bent Van Looy op onze roofing en man, wat deed die dat goed. Kwinkelerend als een nachtegaal en met het charisma van een monkelende Alain Delon speelde Van Looy een set van een half uur, een handvol prachtige songs voor onze buren én… voor niet minder dan de natie want zowat alle nationale media waren aanwezig.
Dat zat zo:
Lente 2020, de wereld was in de ban van een nieuw, angstaanjagend virus. Onze levens werden beheerst door lelijk nieuwerwetse woorden als ‘social distance’ en ‘bubbel’ en ‘coronaproof’.
Cultuurhuizen moesten hun deuren sluiten. Eerst voor enkele weken, dan maandenlang. Elke dag brak een nieuwe realiteit aan met bijpassende wetten en richtlijnen, het einde was nog lang niet in zicht.
Voor ons, cultuurwerkers, was het huilen met de pet op. Duizenden tickets moesten terugbetaald. Tientallen voorstellingen eerst gecanceld en vervolgens in de mate van het mogelijke opnieuw ingepland.
We moesten de regels volgen en dus zat er niets anders op: we moesten mensen teleurstellen. Ons publiek, onze artiesten – iedereen gelijk voor de coronawet.
Ieder in zijn bubbel
Na een paar weken waren we het beu. Ik herinner me dat we op een avond op ons terras stonden (we kwamen wel degelijk werken, in die periode hebben we tal van verfraaiingswerken en technische updates uitgevoerd, …) en met enkele collega’s uitkeken over een leeg winkelcentrum. Op straat was niemand te zien, de enige levende zielen stonden op hun terrasjes, genietend van de avondzon. Ieder in zijn bubbel, alle afstandsregels mooi en als vanzelf gerespecteerd.
Als in een tekenfilm popte het idee vanzelf op: als we nu eens een dakconcert organiseren? Voor de buren in de appartementen die ons omgeven? We zetten een artiest op ons dak, versterken hem zodat iedereen hem kan horen en we wachten af: zien of en hoeveel mensen van achter hun tv-toestel komen kijken en luisteren? De eerste naam waaraan we dachten, hapte gelijk toe. Bent Van Looy, onze eigenste Lennon.
En of het werkte.
Klokslag 20 uur
Technische crew, management, medewerkers en Bent zelf, echt iedereen was content eindelijk nog eens iets te kunnen organiseren. De opbouw zelf verliep iets moeizamer dan gewoonlijk (nooit eerder hadden we instrumenten en boxen met een verhuislift tot op het podium moeten aanvoeren), maar het concert verliep als een droom. Klokslag 20 uur, het moment waarop we met z’n allen applaudisseerden voor de zorg, weet u wel, begon hij eraan, en voor we het wisten stroomden naast, voor en achter De Kern de terrasjes van de blokken vol. Tientallen, honderden toeschouwers genoten van het eerste en enige concert in vele maanden.
Kippenvel.
Wij maakten er een mooie concertregistratie van, nog steeds te zien op Youtube.
Heerlijke herinneringen, aan een verder verschrikkelijke periode.