"Een innerlijk podium als het ware"

Laten we jullie meteen maar eens uit jullie kot lokken met een provocerende uitspraak: “Er zijn teveel mensen die zich muzikant noemen en trachten om een muzikale carrière uit te bouwen”. Mee eens of niet? Of doet de vraag niet ter zake?

Rosa Butsi (Roos Denayer): Goh, het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Er wordt inderdaad veel uitgebracht en het is fijn om te zien dat er veel mensen zijn die een uitlaatklep vinden in muziek. Anderzijds is het wel een enorme uitdaging geworden om er op een of andere manier uit te springen, uit dat giga-aanbod. Maar ook dat heeft zijn voordelen! Die veelheid voelt voor mij heel gezellig. Daardoor is het in mijn beleving immers zinloos om bezig te zijn met ‘eruit springen’. Het is genoeg om iets te maken waar je zelf achter staat.

Porcelain id (Hubert Tuyishime): De vraag doet er voor mij echt toe. Heel veel mensen, of dat nu muzikanten of beeldend kunstenaars of wat dan ook zijn, doen wat ze willen doen. En puur wiskundig kunnen niet al die mensen succesvol worden in wat ze doen. De vraag is of iedereen dezelfde tools in handen krijgt om succes te bereiken? Krijgt iedereen dezelfde kansen? Dat weet ik niet. Ik heb het geluk dat ik het voorbije jaar echt buitenkansen gekregen met als persoonlijk hoogtepunt tot nu toe, het voorprogramma mogen verzorgen van The Staples Jr. Singers in de AB (Amerikaanse Soul/Gospel/Funk band).

Waar halen jullie het meeste energie uit? Nummers maken en uitbrengen op een manier zoals je die in je hoofd hoort? Of die nummers live brengen voor een publiek?
Porcelain id: Dat is bij mij constant in beweging. Momenteel ken ik mijn materiaal dat ik op het podium breng zo goed dat ik de stress van de live performance an sich wat achterwegen kan laten en me kan focussen op de manier waarop... Dat is heel fijn om te voelen. Maar ik haal ook veel voldoening uit het schrijven van teksten. Ik werk vaak ’s nachts, in de stilte en alleen. Dan voel ik mij écht in mijn element als schrijver. Ik voel me ook eerder schrijver dan muzikant.

Rosa Butsi: Dat is herkenbaar want ook voor mij is dat wisselend. Ik ben nu bijvoorbeeld heel hard bezig met het maken van een nieuw album.Momenteel haal ik daar heel veel positieve energie uit. Maar live spelen is mega-tof dus als ik dat doe, geeft ook dat energie. En andere muzikanten zien en horen optreden is sowieso inspirerend.

Kenden jullie elkaars muziek al?
Rosa Butsi: We werken samen met dezelfde producer, Nicolas Rombouts, dus via dat contact ken ik het werk van Porcelain id. Ik zag Porcelain id ook aan het werk als voorprogramma van Kids With Buns, en dat was superfijn. Ik kijk er echt naar uit om op 1 avond op hetzelfde podium te staan.

Porcelain id: Nicolas producete inderdaad ook mijn plaat. Ik ga Rosa Butsi dus zeker nog eens wat aandachtiger beluisteren voor ik naar De Kern kom (lacht).

Kan je iets vertellen over de keuze van jullie artiestennaam?
Porcelain id: Ik had een lange lijst met namen. Een van de woorden die in die lijst stond was Porcelain. Het breekbare sprak me aan. Een goeie vriend van me, ook muzikant, heeft een nummer Porcelain Dog. Hij ging door een moeilijke periode toen hij zijn hond verloor. In die periode had ik het ook moeilijk. De naam Porcelain heb ik aangevuld met ‘id’ omdat ik ook op zoek ben naar mijn identiteit. ‘Porcelain id’ voelt nu als een te groot maatpak waarin ik meer en meer aan het groeien ben.

Rosa Butsi: Ik heb eerst lang solo onder mijn naam gespeeld. Maar inmiddels zijn we een trio-band en ik vond het nogal vreemd om als trio onder mijn naam te blijven spelen. Tijdens de zoektocht naar een bandnaam ben ik op zoek gegaan naar de wortels van mijn liefde voor muziek. Een beetje aan introspectie gedaan (lacht). Mijn Hongaarse oma, Rosa Butsi, een vrouw die ik helaas nooit gekend heb, was ook muzikaal. Bovendien blijk ik heel wat op haar te lijken. Haar naam als groepsnaam bleek bijna zo voor de hand liggend dat hij wel moest kloppen.

Laatste vraag, maar pas op, papier vergeet niets: op welk podium hoop je binnen dit en 5 jaar gespeeld te hebben?
Rosa Butsi: Veel podia hè (lacht). Ik kijk vooral uit naar kleine, gezellige cluboptredens. Ik wil contact met het publiek. Voor mij is dat nodig. Hou er dus maar rekening mee wanneer we in De Kern komen spelen en zet de mensen niet te ver weg. (lacht).

Porcelain id: Goh, de plekken maken me eerlijk gezegd niet uit. Meer dan waar, wil ik binnen 5 jaar kunnen zeggen dat ik een publiek heb dat samen met mij optredens heeft meegemaakt waar ze zichzelf volledig in het moment verloren. Een innerlijk podium als het ware. Een beetje zoals optredens van Nick Cave waar het publiek totaal in het moment een sublieme ervaring heeft, samen met de artiest.

Laten we dat dan maar eens proberen in De Kern. Tot dan!