“Ik ben fan van spontane fotografie”

Hoe lang ben je al bezig met fotografie? Van waar komt die passie?
“In het middelbaar onderwijs volgde ik woordkunst-drama en daar kregen we het vak audiovisuele vorming. We waren er vooral met video bezig, maar mijn liefde voor mooie beelden maken is daar ontstaan. Ik had ook standaard een kleine digitale camera op zak waarmee ik alle leuke momenten vastlegde.”

Wat is de gekste fotoshoot die je ooit al deed?
“Vorige zomer volgde ik een workshop rond documentaire fotografie. Hierbij moesten we iemand zoeken in Brussel die we 24 uur mochten volgen. Via Tinder leerde ik Pâmela uit Brazilië kennen. Ik leerde veel bij over de Braziliaanse cultuur (en zij over de Belgische) en ik kwam op plekken in Brussel waar ik anders nooit zou komen. Hieruit vloeide een mooi fotoproject voort. We zijn nog steeds vriendinnen en proberen regelmatig af te spreken.”

Je werkte ook mee aan het project Portraits Beyond Borders. Wat hield dat in?
“Met Portraits Beyond Borders proberen we een positief verhaal te vertellen rond mensen die op de vlucht zijn. Dit vooral in het asielcentrum in Lommel, het Parelstrand. We brengen de nieuwkomers in beeld, de vrijwilligers, de mensen van Fedasil en proberen zo het leven in en rond het Parelstrand te tonen via sociale media. We proberen vooral te focussen op de dromen van de mensen en wat ze bijvoorbeeld deden in hun thuisland. We vergeten vaak dat deze mensen ook gewoon een leven en een job hadden in het land waar ze vandaan komen. We willen laten zien dat iedereen eigenlijk hetzelfde wil: een luisterend oor, stabiliteit en een veilige plek om thuis te komen.”

We hebben je gekozen omwille van je zeer specifieke stijl. Hoe heb je die ontwikkeld?
“Tijdens mijn studies werd ik uitgedaagd om verschillende thema’s binnen de fotografie uit te proberen. Zo kwam ik er al snel achter dat documentaire en portret meer mijn ding waren dan bijvoorbeeld architectuur. Ik moet zeggen dat het vrij natuurlijk komt en ik ben ook vooral voor spontane fotografie. Ik probeer zo weinig mogelijk te forceren. Als ik iemand fotografeer stel ik ondertussen vragen en probeer ik gewoon een gesprek te voeren met de persoon die voor de lens staat. Ik, maak wel vooral graag staande foto’s en ook hou ik van een goeie close-up. Het belangrijkste is, denk ik het licht. Ik probeer altijd te zoeken naar interessant licht. Voor mij maakt of kraakt dat de foto.”

In De Kern heb je al vaak rondgelopen voor fotoshoots. Wat is jou het meest opgevallen in het gebouw met je fotografenblik?
“De kleuren in het gebouw en het licht geven veel mogelijkheden om mee te spelen.”