Een nacht vol seks, drugs en een filosofische rock-’n’-roll

1977, extreem links geweld kent zijn hoogtepunt in West-Duitsland. Regisseur Rainer Werner Fassbinder, bekend van zijn films die de verdeeldheid van de Duitse samenleving becommentarieerden, volgt het nieuws op de voet. Een vliegtuigkaping van een links-radicale groepering vindt plaats en discussies met zijn moeder en vriend Armin barsten los. In Amor Mundi, een theaterstuk dat zich afspeelt in een chaotisch huishouden, staan de acteurs al rokend en mompelend op het toneel terwijl de zaal vol loopt.

Het stuk speelt zich volledig af in het huis van Rainer. Een huis met centraal een lange tafel, gevuld met rommel, eten, telefoons, drank en nog meer drank. Achter en naast de tafel staat een metalen stapelbed, een bureau en twee ijzeren wanden waar plannen en brieven aan opgehangen zijn. De kamer is erg zwoel door de sigarettenrook van de acteurs en de lampen die hier zachtjes doorschijnen.

Hoewel er vier acteurs op het podium staan kijken we eigenlijk maar naar 3 personages. De figuur van Fassbinder wordt namelijk gespeeld door David Geyson en Geert Vaes. Ze staan beiden tegelijk op het podium en voeren elk afwisselend of tegelijk gesprekken met Rainer’s moeder (Tania Van der Sanden) en Rainers geliefde Armin (Pieter Verelst). Deze dubbelrol werkte erg goed, zorgde voor meer diepte en gelaagdheid. Als ik naar Greyson en Vaes kijk merk ik wel dat Greyson meer diepte en gevoel in het personage legt. Hij zit zo in zijn personage dat het echt heel natuurlijk overkomt.

Het gehele stuk bestaat uit felle filosofische discussies die door de kamer klinken. Discussies die democratie en de politiek in vraag stellen. Zwijgen we of spreken we? Zijn het terroristen of eerder vrijheidsstrijders? Zit er ook menselijkheid in geweld? Hevige gesprekken klinken door de zaal waarbij drank en drugs door hun lichamen glijden. Vragen waarbij ik zelf ook ben beginnen nadenken en antwoorden probeerde te formuleren.

Daarnaast blijven de discussies zich verderzetten doorheen de film die Rainer aan het regisseren is. Armin is het beu om voor de zoveelste keer naakt in zijn films te spelen en haalt meer deugd uit het feesten met andere mannen. Deze rol als “boyfriend” van Rainer zet hij sterk neer door het erotische karakter van het personage juist voldoende naar voren te brengen. Ook de pers (gespeeld door Tania, Pieter en Geert) is cynisch over Rainer’s nieuwe filmvoorstel. De acteurs zorgen hierbij voor een leuke dialoog tussen de pers en Rainer. Ze maken elkaars zinnen af en zorgen voor herkenbaarheid en humor.

Deze humor zit trouwens ook erg verweven tussen de serieuze gesprekken. Bij Tania Van der Sanden zie je duidelijk haar ervaring. Ze weet op een subtiele manier opmerkingen, meningen en commentaren te brengen op een erg humoristische manier. Geen humor in de vorm van inhoudelijke moppen, maar wel in de vorm van uitspraak en mimiek. Rainers oorspronkelijke films waren echter minder humoristisch. Liefdesverhalen of politieke problemen waren zijn onderwerpen. Films waar expliciet naakt aan de orde was, waar dus ook Amor Mundi niet van gespaard bleef.

Acteurs die zich letterlijk blootgeven en volledig in hun rol zitten. Amor Mundi was een voorstelling die me volledig onderdompelde in de belevenis en betekenis van Rainer Werner Fassbinder.

“Proclaiming with love, not with power”.

“Proclaiming is about power not of power”

“Of power?”

“Off power?”