"Ik.wil.alles.zien"

Bijna vijfentwintig jaar geleden liepen Vanessa Broes en Sofie Decleir elkaar een eerstekeer tegen het lijf op de set van Waaiendijk, de roemruchte locatievoorstelling van Martha!tentatief op den Dam, waar ze nog steeds met een warm gevoel aan terugdenken. Wij zaten met beide kwinkelerende duifjes samen op het terras van (waar anders?) De Duifkens, theatercafé bij uitstek, en vroegen hen om commentaar te geven op het nieuwe theateraanbod van De Kern.

Jullie staan volgend seizoen zelf op ons podium. Sofie, jij met de monoloog Alkibiades en Vanessa, jij met de herneming van De Mantel van Gogol. Hoe ver staan de voorbereidingen (dit gesprek vond midden juni plaats, nvdr)?
Sofie: “Ik zit midden in de blokfase. De tekst bedraagt 57 pagina’s, ingedeeld in vijf bedrijven waarvan ik nu ongeveer de eerste twee onder de knie heb. Het derde bedrijf probeer ik deze week nog aan te vatten. In totaal zal het een zevental weken duren eer ik me de integrale tekst heb eigen gemaakt, vermoed ik. De chronologie in de tekst verspringt vaak, wat het instuderen moeilijker maakt. Ach ja, een tekst blokken blijft een solitaire, taaie periode waar je doorheen moet.”

Vanessa: “Bij mij is het anders, ik herneem een voorstelling uit 2006. Als ik eraan terugdenk, dan schieten de eerste zinnen me zo te binnen. Johan (Petit) die ‘oep z’n antwaarps’ Akaki Akakijevitsj, het miezerig ambtenaartje speelt, en ik de rol van vertelster die mooi Nederlands spreekt op mij neem. Ik ben heel benieuwd, we hebben die voorstelling indertijd met veel huis-, tuin- en keukengerief gemaakt, echt zonder professionele middelen. Behouden we nu die bric-àbrac of geven we er toch een nieuwe draai aan? Ik verheug me erop om al die kleine maar noodzakelijke beslissingen te nemen.”

Jullie hebben het nieuwe theaterprogramma van De Kern doorgenomen. Wat valt op?
Vanessa: “Het eerste wat mij opvalt is het goede aanbod. Ik ben dan ook blij dat ik vaak in De Kern mag aantreden en deel mag uitmaken van die mooie verzameling. Wat Wit is altijd schoon van HETGEVOLG en Het Laatste Bedrijf met Faust gemeen heeft, is dat het ook een repertoiretekst is geworden. Een erg mooie tekst, altijd geweest. De voorstelling werd een tijd erg veel gespeeld, misschien te veel. Toen ik afstudeerde, dook die tekst her en der op. Maar dat is inmiddels lang geleden en naar het spel van Isabelle Van Hecke bij HETGEVOLG kijk ik èrg uit.

Tegelijk zie je veel jonge makers opduiken, erg fijn dat die een plek krijgen, maar ook de gevestigde waarden keren weer. Ik zie veel van mijn eerdere studenten opduiken: Anna De Graeve, de WOLF WOLF bende, Evelien Bosmans, en daarnaast dan Sofie
Decleir, de beste actrice van het land.” (lacht.)

Sofie: “Ik wil alles zien. Eén voorstelling heb ik trouwens al gezien, Incompetentiecompensatiecompetentie
van Evelien Bosmans en Tiny Bertels. Heerlijk theater, echt erg fijn. De twee dames vormen een goede match en slagen er in om op een schijnbaar lichte manier toch erg fundamentele thema’s aan te kaarten. Een voorstelling die tegelijk onderhoudend is en ergens over gaat. Erg geslaagd. Ik heb heel veel respect voor mensen die zonder enige back-up iets uit de grond stampen en alles zelf doen, chapeau!

Ik ben ook heel benieuwd naar Faust van Theater Arsenaal, De Maan & deCompagnie. Het verhaal van Faust moét je gaan zien telkens wanneer het opduikt in een repertoire. Het is van alletijden en dus immer actueel en relevant. En ook: de toevoeging van het poppenspel voegt een laag van poëzie toe aan een voorstelling, het geeft je als toeschouwer de kans om een stap terug te zetten en meer onthecht naar een voorstelling te kijken. Bij poppenspel loop je niet het risico dat je ‘de acteur blijft zien’. Zien hoe door de menselijke bediening een pop tot leven komt, ik vind dat ontzettend ontroerend.”

Tot slot een afsluitende vraag: hebben jullie een tip voor Mathieu, onze theaterprogrammator? Wie willen jullie graag op de radar van De Kern zetten?
Vanessa: “Ik draag het Nederlandse gezelschap De Warme Winkel een groot, warm hart toe. Onder andere hun voorstelling A beauteous evening, calm and free die ik vorig seizoen zag, raakte me diep. Een ontroerende, hartverscheurende ode aan de vergankelijkheid van de natuur. Het gezelschap vertrekt steeds vanuit repertoire maar durft dan zeer creatief en grenzeloos te werk gaan, telkens ook met oprecht engagement. Ja, ik ben fan.”

Sofie: “Mij schiet de honderdjarige dame Alice Toen binnen. Ze staat opnieuw op de planken en zingt prachtige liedjes. Toch quite remarkable! We moeten met z’n allen de jonge makers ondersteunen en met zoveel mogelijk kansen omringen. Maar de artiesten die al een tijd meedraaien mogen we ook niet uit het oog verliezen. Zou er daar geen publiek voor bestaan in Wilrijk?”