Opbrouck & Brahms

Johannes Brahms is een icoon. Zeg Johannes, en je weet dat het om Brahms gaat. De opvolger van Beethoven, de sobere man die ernst hoog in het vaandel droeg, voorvechter van de klassieke tradities, innige vriend van de Schumanns. Maar hoe goed kennen we Brahms echt? Hoe dicht laat hij ons bij zich komen in zijn muziek? Wim Opbrouck kruipt in de huid van Brahms, en blikt tussen de delen van het pakkende Requiem terug op diens kindertijd, de verloren vrienden, het voorbije leven.

Kom, kom wat dichter: daar zit Brahms, in zijn werkkamer. Kijk over zijn schouder - waar werkt hij zo intens aan? Waarom die droeve blik in zijn jonge ogen? Eerst zijn moeder, dan zijn goede vriend en mentor Robert Schumann: hij verliest twee dierbaren... 

De dood van zijn naasten tekende Brahms - maar zorgde ook voor één van zijn mooiste werken. Vol verdriet om zijn verlies wilde Brahms muziek schrijven die houvast zou bieden: hoop voor de nabestaanden, troost voor de levenden - en geen sombere treurmars voor de doden. Aanvankelijk titelde hij zijn compositie dan ook Ein Menschliches Requiem. De monumentale compositie voor orkest en koor die Ein deutsches Requiem uiteindelijk werd, staat ver van dat intieme begin. Maar Brahms vergat zijn opzet niet: hij maakte zelf een versie voor 4-handige piano, soli en koor: transparant, intiem, kleurrijk en vooral heel persoonlijk.

Tussen de delen van deze intieme versie weerklinken de soundscapes van Stef Van Alsenoy, gebaseerd op de Kinderszenen van Robert Schumann. Acteur Wim Opbrouck kruipt in de huid van Brahms, en rijgt mijmeringen, herinneringen en heimwee om de verloren kindertijd aan elkaar. Het publiek zit als het ware naast de grote componist aan tafel - zo dicht bij Johannes kwam je nog nooit…